Aktorzy na scenie, publiczność na widowni i historia, w której wszyscy na żywo uczestniczą. Niby niewiele, ale jak dużo specyficznych doznań wynosi się z teatru… Kto był, ten wie. I dotyczy to obu stron- grających i oglądających. Wynika to zapewne z faktu, że teatr odwołuje się niemal do wszystkich zmysłów człowieka. Łączy obraz (scenografia, projekcje), ruch (gra aktorów, choreografia) z dźwiękiem (tekst mówiony, oprawa muzyczna) i grą światła. Może również pobudzać zmysł węchu i dotyku. Daje on szerokie możliwości pozytywnego wpływu na rozwój dziecka i młodego człowieka. Jak mówił i pisał ks. Jan Bosko , nazywany Ojcem i Nauczycielem Młodzieży, teatr wpisuje się w „pedagogię radości”,  służy tworzeniu środowiska pełnego radości, dydaktycznie ma pouczać i pomagać wychowankom, ubogaca ich intelektualnie, uczy praktycznej przezorności, potrzebnej do codziennego życia, pomaga dogłębnie zrozumieć ludzi i ludzką społeczność, a także rozbudza w młodych radość, którą żyją na wiele przed przedstawieniem, w jego trakcie i wiele dni po nim. To doskonały opis istoty oddziaływania teatru.

Rozumiejąc ten wszechstronny wpływ sztuki teatralnej na rozwój i wychowanie można udzielić tylko jednej odpowiedzi na pytanie postawione w tytule. Koło teatralne w każdej placówce edukacyjnej jest niezbędne. Uzupełnia ono inne stosowane metody wychowawcze i przyczynia się do osiągnięcia sukcesów w wychowaniu.

Przygotowywanie przedstawień to świetna lekcja współpracy i doskonała zabawa. Próby i zaangażowanie w powstawanie spektaklu służy zacieśnianiu relacji i budowaniu wspólnoty. To spotkanie różnych osób dla wspólnego celu. Teatr rozwija aktorów poprzez konieczność nauczenia się roli, wyrażania uczuć w trakcie jej odgrywania na scenie, dopasowania się do innych, ale twórczo wpływa także na osoby zajmujące się dźwiękiem, światłem, scenografią, strojami, obsługą techniczną. Stymuluje intelekt i kreatywność wszystkich zaangażowanych. Pobudza ciekawość świata i uczy otwartości na niego. Sztuki teatralne mogą być także nośnikiem treści edukacyjnych.

Dzieci i młodzież chętnie wchodzą w role, odgrywają je. To naturalna dla człowieka umiejętność – od małego uczymy się naśladując starszych. Wystarczy stworzyć przestrzeń dla jej wykorzystania i rozwoju. Korzyści warte są wysiłku. Zabawa w teatr wyrabia umiejętności społeczne, wpływa na poszerzenie zasobu słownictwa, umiejętność formułowania myśli, wysławiania się. To ważne na wszystkich etapach rozwoju. Dlatego teatr warto tworzyć  z dziećmi w każdym wieku i młodzieżą. Nigdy nie jest za późno. Także placówki edukujące dorosłych powinny korzystać z tego narzędzia.

Koła teatralne czy teatry amatorskie to świetna forma terapii, stąd o ich funkcjonowanie powinny zadbać placówki pracujące z osobami upośledzonymi, dziećmi z rodzin dysfunkcyjnych , trudną młodzieżą. Przedstawienia, niosąc ze sobą edukacyjne, moralizatorskie treści i wzbudzając refleksję nad własnym życiem mają siłę kształtowania postaw życiowych.

Wychowanie i edukacja przez teatr uwrażliwia na piękno, ubogaca życie wewnętrzne i integruje człowieka z kulturą. Żadna placówka edukacyjna nie może bagatelizować tego przemożnego wpływu sztuki teatralnej na powierzone jej jednostki.